''Διακοπές στο χωριό του παππού και της γιαγιάς''

Γράφει ο Γιώργος Πανταζής

Κάποιοι προβληματισμοί μου, δωσμένοι με μια χιουμοριστική ματιά...

ΘΕΜΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΜΑΘΗΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ:

''Διακοπές στο χωριό του παππού και της γιαγιάς''

Εμένα, το χωριό του παππού μου είναι ο Αστακός Ξηρομέρου. Το λένε Ξηρομέρου γιατί δεν έχει σχεδόν πότε νερό τα καλοκαίρια και ξεραίνονται τα πάντα. Γι' αυτό και αντί για πράσινο, τα καλοκαίρια, έχει πολύ κίτρινο. Ναι, τα περισσότερα φυτά είναι κίτρινα στον Αστακό. Είναι, μάλιστα τόσα πολλά τα κίτρινα χόρτα που τα βλέπεις παντού γύρω σου. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στην παραλία, στις αυλές, παντού! Μάλιστα, σχεδόν κάθε χρόνο πιάνουν μεγάλες πυρκαγιές στο χωριό μας και κινδυνεύουν ακόμη και σπίτια. Πριν μερικά χρόνια, πολλοί συγχωριανοί μας βγάλανε και πολλά λεφτά από τις φωτιές. Ίσως γι' αυτό τόσα χρόνια δεν παίρνουν κανένα μέτρο πυρασφάλειας, ούτε ο δήμος αλλά ούτε και οι κάτοικοι εδώ. Ούτε λόγος να γίνει για σταθμό πυροσβεστικής στο Αστακό.

Όμως στον Αστακό έχει πολύ ωραία θάλασσα. Βέβαια, η πλαζ είναι τόσο μικρή που δεν χωράει ούτε τις γριούλες το πρωί, όταν κάνουν μπάνιο. Φέτος κιόλας ο δήμος δεν έριξε ούτε ένα κουβά χαλίκι στην πλαζ κι έτσι είναι ακόμη μικρότερη από πέρυσι. Καλύτερα όμως, γιατί έτσι που είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο, γνωριζόμαστε καλύτερα και κάνουμε φίλους πιο εύκολα. Αφού δεν έχει ούτε ομπρέλες στην πλαζ, παρόλο που πέρυσι, αγοράστηκαν με δημοτικά χρήματα, μαζευόμαστε όλοι κάτω από τις ομπρέλες των φίλων μας που έχουν ή αγοράζουμε δικές μας κι έτσι τονώνουμε την τοπική αγορά - αν και οι περισσότερο τα παίρνουμε από τα ΤΖΑΜΠΟ. Αλλά και πέρα από την πλαζ, σε άλλες παραλίες ο δήμος φρόντισε να γνωριζόμαστε καλύτερα, κυρίως με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες στο Κέντρο Υγείας, γιατί από τη βρώμα και τις ακαθαρσίες, οι μισοί αρρωσταίνουν στο μπάνιο. Είμαι όμως σίγουρος ότι ο δήμαρχος, που τόσο αγαπάει τον τόπο μας, μέχρι να βγει το καλοκαίρι, θα έχει φροντίσει να μας βάλει ομπρέλες για τα πρωτοβρόχια και να καθαρίσει τις πλαζ, να είναι καθαρές για το καρναβάλι της Αποκριάς.

Με το που φτάνει κανείς στο χωριό του παππού, βλέπει από τη μια τον όμορφο Αστακό και από την άλλη την όμορφη χωματερή, που πολλές φορές τα καλοκαίρια πιάνει φωτιά και αν φυσάει αέρας από κει δημιουργεί μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα στο χωριό. Ακριβώς στην είσοδο του χωριού βλέπει κανείς πόσο δραστήριες, είναι οι υπηρεσίες του Δήμου, αφού μόνιμα εκεί υπάρχει εργοτάξιο. Ίσως κάποια στιγμή φτιαχτεί και ο δρόμος που οδηγεί στο λιμάνι.

Όμως έχει κι ένα άσχημο η παραλία. Μερικές φορές, κάθε μέρα, μυρίζει πολύ έντονα βοθρίλα. Αλλά έχουν υποσχεθεί ότι όταν φτιαχτεί ο βιολογικός καθαρισμός, αυτό θα σταματήσει. Το θυμάται πολύ καλά αυτό ο παππούς μου, γιατί όταν το πρωτοάκουσε, από κάποιο δήμαρχο, ήταν νέος σαν κι εμένα, άσχετα αν τώρα γέρασε κι ακόμα δεν έγινε. Το είπαν. Κάποια στιγμή θα γίνει. Και τότε λένε ότι θα λειτουργήσουν και τα δημοτικά σφαγεία! Αμέ!

Φέτος, με το που μπήκαμε στον Αστακό, το αυτοκίνητό μας έπεσε σε μια λακκούβα κι έσπασε η ρόδα. Ο μπαμπάς μίλησε τότε πολύ άσχημα και η μαμά τον μάλωσε, ότι δεν πρέπει να λέει τέτοια πράγματα για τους δημάρχους, τους αντιδημάρχους και τους συμβούλους. Εξάλλου έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός αφού όλοι οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες εδώ.

Όμως και η μαμά έβριζε προχτές και ο μπαμπάς γελούσε, γιατί είχαμε καλεσμένους κάτι φίλους από την Αθήνα και μόλις γυρίσαμε από τη θάλασσα και όλοι είχαν φαγούρα από το καθαρό νερό, μόλις μπήκαν στο μπάνιο να πλυθούν, κόπηκε το νερό και μείνανε με τις σαπουνάδες. Κι εμείς τα παιδιά γελούσαμε με τους μεγάλους που ''στολίζανε'' πάλι το δήμαρχο. Μόνο ο μπαμπάς χάρηκε, γιατί οι φίλοι της μαμάς θύμωσαν και πήγαν να συνεχίσουν τις διακοπές τους στο διπλανό χωριό, την Πάλαιρο, που, όπως είπαν, ξέρει να σέβεται τους επισκέπτες και τους τουρίστες. (ωχ!)

Στον Αστακό έχουμε και αρχαία, μια ολόκληρη πόλη σχεδόν, καθώς και βυζαντινά μνημεία. Όμως δεν το ξέρει σχεδόν κανείς. Δεν το διαφημίζουμε γιατί φοβόμαστε μήπως έρθουν τουρίστες και τους κάνουν κακό. Για να είμαστε, μάλιστα, σίγουροι ότι κανένας δεν θα καταφέρει να τα επισκεφτεί, ο δρόμος που πάει προς τα εκεί είναι κατάλληλος μόνο για γαϊδούρια, κι αυτά μόνο αν είναι σε νεαρή ηλικία. Αν, παρόλα αυτά, καταφέρει κάποιος να πλησιάσει εκεί, δεν πρόκειται να δει τίποτα, γιατί είναι όλα σκεπασμένα από θάμνους, ασφάκες και βάτα. Έτσι κρατάμε καλά κρυμμένους τους θησαυρούς μας. Τι, χαζοί είμαστε, να τα έχουμε όπως τις Οινιάδες, που πάνε χιλιάδες κάθε χρόνο και τα καταστρέφουν;

Αυτό είναι το χωριό του παππού μου. Ένα ακατέργαστο διαμάντι σε ένα μικρό όρμο του Ιονίου. Παρατημένο και περιφρονημένο από όλους. Όπως και να είναι όμως, το αγαπάμε, γιατί είναι το χωριό της καρδιάς μας, η πατρίδα μας, το σπίτι μας. Ίσως στο μέλλον να σταθεί πιο τυχερό και να πάρει τη θέση που του αξίζει στο χάρτη Της Δυτικής Ελλάδας.