Σπουδαίου όχι μόνο για τη γραφή του, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα, που προκαλεί και κατακλύζουν τον θεατή. Επί Δικτατορίας, η πένα του ήταν το όπλο του για να αντιταχθεί στο καθεστώς με ένα περίτεχνο, έμμεσο αλλά συνάμα τόσο έκδηλο τρόπο…
Απ’ όλες τις επιμέρους σκηνές, μέσα από τις οποίες με αριστοτεχνικό τρόπο ξετυλίγεται σαν κουβάρι όλη η ελληνική ιστορία από το Βυζάντιο έως και το 1940, ξεχώρισα το «Άγαλμα». Στην σκηνή αυτή, ο Κολοκοτρώνης καθισμένος στο άλογό του με παρατεταμένο το χέρι δείχνει το Πανεπιστήμιο και συμβουλεύει το ρωμιό και το ρωμιάκι με ένα φλογερό λόγο για τον Αγώνα του 21’ και την επίδρασή του στο σήμερα:
«…Για ακούτε βρε τωρινοί Έλληνες. Άμα σας φέρνουνε για παράδειγμα εμάς τους πεθαμένους, μάθετε να ξεχωρίζετε με ποια πονηριά σας το λένε… Κι άμα σας λένε για την ελευθεριά που πολεμήσαμε, να τη βλέπετε πρώτα αν έχει τέσσερα μάτια. Δυο μπροστά για να βλέπει τον κατακτητή (1) και δυο πίσω για να βλέπει εκείνον που θέλει να φύγει ο κατακτητής, για να γίνει αφέντης αυτός (2). Προσέχετε Έλληνες, εμείς οι παλιοί όσο ζούσαμε πολλά επικραθήκαμε κι αδικηθήκαμε…Κι αν θέτε στ’ αλήθεια να τιμήσετε εμάς τους παλιούς, μη μας τηράτε πλέον. Κάμετε το δικό σας δρόμο, πάτε μπροστά και αγωνιστείτε! (3)». Μέσα σε λίγες μόνο γραμμές, ο Καμπανέλλης καταφέρνει να αναδείξει δύο αδιαμφισβήτητες αλήθειες και ένα ζητούμενο για το μέλλον του Έλληνα, που ζει και αυτός μέσα στο προσωπικό του Μεγάλο Τσίρκο.
(1) Η πρώτη αλήθεια αφορά στους «κατακτητές», που ακόμα υπάρχουν και έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε πειραματόζωο ενός οικονομικού πόλεμου ανάμεσα στα δύο ισχυρά νομίσματα, το δολάριο και το ευρώ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων συνεχείς υποβαθμίσεις από οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας και αυξήσεις των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS), οι οποίες κονιορτοποιούν κάθε σχέδιο για γρήγορη ανάκαμψη. Οι επιδράσεις αυτού του πολέμου είναι δυστυχώς καταστροφικές σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα μετά την υιοθέτηση των όρων του Μνημονίου. Αύξηση ποσοστού ανεργίας, κλείσιμο επιχειρήσεων, μείωση μισθών και συντάξεων με ταυτόχρονη αύξηση φόρων –έμμεσων και άμεσων-, απομύζηση του εισοδήματος του έλληνα πολίτη, μείωση του κοινωνικού κράτους και εντέλει μία κατάσταση, η οποία οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς διέξοδο.
(2) Η δεύτερη αλήθεια αφορά στους «αφέντες», που κυβερνούν αυτή την χώρα. Ο πολιτικός βίος (Τσίρκο) περιλαμβάνει και θεατές(πολίτες) και θεατρίνους (πολιτικούς). Οι μεν, είτε σαστισμένοι στο επερχόμενο κακό, είτε αγανακτισμένοι στις πλατείες, βρίσκονται στη μέγγενη επαχθών μέτρων μίας αντιαναπτυξιακής κυβερνητικής πολιτικής με νεοφιλελεύθερα στοιχεία. Οι δε βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο Ναό της Δημοκρατίας εμπαίζοντας τον λαό θέτοντας το κομματικό συμφέρον άνω του πατριωτικού-εθνικού. Το κακό για τους πρώτους είναι ότι τα τελευταία χρόνια το έργο έχει καταντήσει μονότονο έως και βαρετό:
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έδειξε ξανά τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, που το διέπουν τόσα χρόνια και το κρατούν γαντζωμένο στην εξουσία, η Νέα Δημοκρατία αλλάζοντας logo και γραφεία επιχειρηματολογεί αόριστα σε μία αντιμνημονιακή βάση, προκειμένου να εισέλθει στο Μαξίμου αποβλέποντας να λειτουργήσει ξανά η λογική του ώριμου φρούτου, η Αριστερά πολυδιασπασμένη δεν επιθυμεί κανέναν ρόλο στα νέα δεδομένα φοβούμενη ότι άνοδος των ποσοστών της θα σημάνει αυτόματα και περισσότερες ευθύνες και το ΛΑ.Ο.Σ. ως δια μαγείας εξηφανίσθη αναμένοντας τη διαμόρφωση του νέου σκηνικού, προκειμένου να σχεδιάσει την πολιτική της ημέρας! Ακόμα και οι όποιες αντιδράσεις των θεατών, που εκφράζονται με πορείες, είναι εντελώς προβλέψιμες. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Το τέλος τους πάντα το ίδιο…Δακρύβρεχτο!
(3) Στο δικό μας Τσίρκο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, το ζητούμενο είναι ένα: να αλλάξει το έργο έστω για λίγο, ώστε να αποκρούσουμε τους σύγχρονους κατακτητές και να αποφύγουμε τους κάθε λογής αφεντάδες. Αυτός ο διττός στόχος μπορεί να γίνει μέσω μίας δημόσιας διαβούλευσης και ειλικρινούς διαλόγου ανάμεσα στην κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο, που την εκπροσωπεί και βάσει ενός προσεκτικού σχεδίου, το οποίο θα εκπονήσουν από κοινού, ώστε σταδιακά η Ελλάδα να ανακτήσει το κύρος και την αξιοπιστία της όχι μόνο για χάρη των Αγορών και των ευρωπαίων «φίλων» της, αλλά κυρίως για τους πολίτες της. Άλλωστε, η έξοδος από την κρίση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από έναν συνδυασμό κινήσεων σε όλα τα μέτωπα (αλλαγή οικονομικής πολιτικής περισσότερο αναπτυξιακής, φορολογικό σύστημα πιο δίκαιο και ευρεία μεταρρύθμιση του δύσκαμπτου και διογκωμένου κράτους) με ψυχραιμία, λογική, συνέπεια και αποφασιστικότητα. Αν υπάρξει η πολιτική βούληση για αληθινή αλλαγή σε όλα τα μέτωπα, τότε η κοινωνία θα ακολουθήσει.
Παράλληλα, όμως, ο Έλληνας οφείλει να ξεφύγει από μία νοοτροπία πατριδολαγνείας. Σύνηθες είναι το φαινόμενο, όποτε εμφανίζεται μία κρίση, να εμφανίζονται πολλοί, που αναπολούν τις ένδοξες μέρες και φέρνουν ως παράδειγμα το ελληνικό φρόνημα και τη γενναιότητα της ψυχής. Η προσπάθεια αυτή όμως αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την εξελικτική πορεία της κοινωνίας, γιατί δεν αφήνει τον Νεοέλληνα να διδαχθεί από το παρελθόν, να λάβει τα βιώματα του χθες και να τα φέρει στο σήμερα.
Αναντίρρητα, η Ιστορία διαδραματίζει ποικίλους ρόλους στη διαμόρφωση μίας κοινωνίας. Αφηγείται, μεταλαμπαδεύει αξίες και ιδανικά, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των μελών της μα πέρα από τους επιμέρους αυτούς ρόλους λειτουργεί ως πυξίδα για το μέλλον. Είναι η βάση, από την οποία οφείλει να ξεκινάει κάθε κοινωνικό σύνολο για να εξελιχθεί δημιουργώντας τον δικό του σύγχρονο πολιτισμό, τον δικό του τρόπο ζωής, τις δικές του αξίες και αρχές και κυρίως την δική του ταυτότητα. Μία ταυτότητα, που ενέχει πάντα την ελληνικότητα, αλλά και ταυτόχρονα προσδιορίζεται ανάλογα με την εκάστοτε εποχή.
Ο Καμπανέλλης έγραψε το έργο σε μία εξαιρετικά δύσκολη εποχή για την Ελλάδα. Ωστόσο, όσο και αν οι συνθήκες έχουν αλλάξει με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δεν παύουν να ελλοχεύουν κίνδυνοι. Είτε έξωθεν, είτε εκ των έσω. Το μόνο όπλο της ελληνικής κοινωνίας απέναντί τους δεν μπορεί να είναι άλλο από την αλληλεγγύη, την δικαιοσύνη, το σεβασμό στον συνάνθρωπο, την εντιμότητα και την πίστη στις δυνατότητές της χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις. Με βάση αυτές τις αρχές, ο Έλληνας πολίτης θα μπορέσει να οικοδομήσει τη νέα του ταυτότητα και να εξέλθει πιο συνειδητοποιημένος και πιο ισχυρός μέσα σε ένα πολύπλοκο παγκόσμιο περιβάλλον.
Ίσως τα λόγια του Γέρου του Μωριά ακόμα να ηχούν. Ας τα ακούσουμε…
HVASS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του Astakos-News. Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με το παραπάνω άρθρο, δεν θα δημοσιεύονται. Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατ' ανάγκη από την παρούσα ιστοσελίδα.