Πόσο φταίμε;

Επιχειρώντας μία αναδρομή στην Μεταπολίτευση αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Νεοέλληνας οδηγήθηκε στη σημερινή κατάσταση εξαιτίας της αδυναμίας του να αντιληφθεί την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, στην οποία ζει.

Πίστεψε ότι είναι καλύτερος, ικανότερος και εξυπνότερος χωρίς όμως ποτέ να το δικαιολογήσει.
Προτίμησε να ζει με δανεικά και να σκορπάει τα κοινοτικά κονδύλια σε αυτοκίνητα, γκόμενες και μπουζούκια αντί για έρευνα, καινοτομία και επιχειρηματικότητα και συνέχισε να τροφοδοτεί και να τροφοδοτείται από ένα σύστημα, το οποίο προέκρινε λαθεμένες πρακτικές και αξίες.

Σε αυτή του τη συμπεριφορά κύριος αρωγός του υπήρξε αναντίρρητα το κράτος και η εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Με τρικ και εξυπνιτζίδικα κόλπα, οι πολιτικοί του ταγοί -αντί να λειτουργήσουν ως πρότυπα για την κοινωνία ως όφειλαν- εκμεταλλεύτηκαν την κομματική τους πελατεία αλλά και τις παθογένειες του συστήματος και συχνά έβγαλαν τα προς το “ευ ζην” (βλ. ιδιωτικοποιήσεις, Χρηματιστήριο, Εξοπλισμοί, Ολυμπιακοί Αγώνες, Βατοπαίδι, SIEMENS κ.α.).

Ακόμα όμως και τότε ο Νεοέλληνας δεν αναζήτησε τις διεξόδους αλλαγής του διεφθαρμένου συστήματος και δεν διεκδίκησε την ουσία της Δημοκρατίας. Αντ’ αυτού, προτίμησε τη διαιώνιση του συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, τόσο ο πολίτης, όσο και ο πολιτικός έχουν συνευθύνη. Πλέον ήρθε η ώρα της κρίσης και για τους δύο. Η στρόφιγγα του ευρωπαϊκού Ταμείου έκλεισε και πλέον οι εταίροι δεν ζητούν, αλλά απαιτούν την αποπληρωμή της δανεικής ζωής του Νεοέλληνα.

Αλλά ας μην βιαστεί κάποιος να συμφωνήσει με τη γνωστή πλέον ρήση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης ότι “μαζί τα φάγαμε”. Η ισοπέδωση και η γενικολογία των πάντων αποδεικνύει έλλειψη βαθειάς παιδείας όχι ευφυΐας. Σίγουρα ενέχει μία δόση αλήθειας, αλλά είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι δεν υπάρχουν αγνοί πολιτικοί και ακόμα περισσότεροι αγνοί πολίτες, οι οποίο δεν επεδίωξαν και δεν θέλησαν να γίνουν μέρος του παρόντος συστήματος. Ενδεχομένως αυτοί να είναι και περισσότεροι από τους διεφθαρμένους. Ακόμα όμως και στην απίθανη περίπτωση κατά την οποία ο κος Πάγκαλος έχει σε κάποιο βαθμό δίκιο, το βάζο με το μέλι είναι πιο κοντά στον πολιτικό παρά στον πολίτη.

Η παρούσα κρίση είναι μία ακόμα από τις πολλές, που γνώρισε η ελληνική ιστορία. Στις δύσκολες αυτές στιγμές, όμως, μόνο ο λαός μπορεί να δώσει τη λύση. Άλλωστε, όλες οι εξουσίες πηγάζουν εξ’ αυτού, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.” (Σύνταγμα, αρθ. 1, παρ.3).

Χρόνος υπάρχει ακόμα, αρκεί ο Νεοέλληνας να ξαναβρεί την αληθινή- ελληνική- του ταυτότητα χωρίς δογματισμούς, κομματικές παρωπίδες και εθνικιστικές –λαϊκίστικες εξάρσεις. Δημιουργώντας εξ αρχής ένα σύστημα βασισμένο στην αξιοσύνη, την αξιοκρατία, την ηθική, την αξιοπρέπεια, το κράτος δικαίου, την κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα. Ο δρόμος αυτός σίγουρα δεν θα είναι εύκολος, αλλά τα παθήματα του παρελθόντος μπορούν να αποτελέσουν πυξίδα για ένα διαφορετικό και πιο ευοίωνο μέλλον. Είναι στο χέρι μας!

HVASS