Τσικνοπέμπτη στην Αθήνα με τους Αστακιώτες

Μπορεί να είμαστε μακρυά απο το χωριό μας (Αστακό) αλλά τουλάχιστον ορισμένα ήθη και έθιμα προσπαθούμε να τα συντηρήσουμε ακόμη και εδώ στην μακρυνή Αθήνα παρότι το περιβάλλον (δρόμοι, πολυκατοικίες, μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των συγχοριανών) δεν ευνοούν πολλές φορές την εκπλήρωση όλων των καλών προθέσεων που έχουμε. Παρ' 'ολα αυτά μια ομάδα που έχουμε μείνει συμπαγής τουλάχιστον 3 φορές τον χρόνο μαζευόμαστε στο "εξοχικό" του Λεωνίδα Παπαρίζου (όντως η περιοχή που μένει θυμίζει κάτι από περιβόλια ή χοβολιό του ΑΣΤΑΚΟΥ) και μεταφράζουμε σε πράξη τι σημαίνει φιλία αλλά και αγάπη στο φαγητό (προπάντων αυτό) και υπο την σκέπη του καπνού από την σούβλα απολαμβάνουμε την παρέα.

Βέβαια στην χθεσινή μάζωξη τα μέλη του club ήταν πολύ λίγα διότι ο καιρός δεν επέτρεψε κάποιους να ενδ'ωσουν στο κρύο. Αυτό βέβαια για εμάς τους παρευρεθέντες ήταν Θείο Δώρο διότι καταναλώσαμε σε στέρεα και υγρή τροφή περισσότερο από όσο θα μας αναλογούσε αν ήταν και οι υπόλοιποι δέκα -μέλη του club paparizou.

Η συμμετοχή ήταν πάντως ικανοποιητική (18 άτομα) και καθόλου δεν μας πτόησε το κρύο αλλά ούτε και μας στεναχώρησε η απουσία των υπολοίπων. Ξεχωριστή νότα όμως έδωσε και η νεολαία που είχε το δικό της τραπέζι αλλά επειδή δεν εχουν εξοικειωθεί σε κακουχίες αρπάξανε τα πιάτα με το κοντοσούβλι και απολαύσανε τη θαλπωρή του σαλονιού του σπιτιού. Εμείς πάντως ακλόνητοι δώσαμε την μάχη με το κρύο αλλά και την προσωπική, αντιμετωπίζοντας ο ένας την ταχύτητα του άλλου στο κάρφωμα του μεζέ.

Φωτορεπορτάζ: Χρήστος Μπόνης