του Τέρενς Μάλικ, Δραματική, ΗΠΑ, 2011.
Με τους: Μπραντ Πιτ, Σον Πεν, Τζέσικα Τσαστέιν
Ξεκινώντας από το θάνατο ενός αγοριού, ο Τέρενς Μάλικ πηγαινοέρχεται στο παρελθόν και το παρόν...
αφιερώνοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας του στην, όχι πάντα εύκολη, παιδική ηλικία του Σον Πεν, προτού αυτός χάσει τον αδερφό του.
Έχοντας ανάγκη να ανακτήσει τις καλά κρυμμένες αναμνήσεις του, ο Πεν αρχίζει να θυμάται, να σπρώχνει τον εαυτό του να έρθει σε επαφή με έναν παλιότερό του εαυτό, τότε που έπαιζε ανέμελος με τα αδέρφια του, λάτρευε τη μητέρα του (Τζέσικα Τσαστέιν) και καταπιεζόταν από τον αυταρχικό πατέρα του (ο Μπραντ Πιτ).
Με αφορμή αυτόν το θάνατο, ο Μάλικ αφήνει λίγο στην άκρη την κεντρική του ιστορία για να μιλήσει για τη ζωή και, κυριολεκτικά, να προσπαθήσει να αναπαραστήσει κινηματογραφικά την πηγή της. Όπως ο Ταρκόφσκι με τον “Καθρέφτη” του, έτσι και ο Μάλικ κάνει μια ταινία για τον τρόπο που λειτουργεί η μνήμη, για τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό και το σώμα συγκρατούν επιλεκτικά πληροφορίες, αυθαίρετα κάποιες συμβουλές από τον πατέρα και τη μητέρα, φευγαλέες ακτίνες φωτός, αποσπασματικές εικόνες ενός άπιαστου, ξεχασμένου πια συνόλου, τσιμπήματα φόβου και ξεσπάσματα γέλιου.
Το κείμενο, τα λόγια που απευθύνουν οι χαρακτήρες στο Θεό, όπως και η τελική σεκάνς, στέκονται επικίνδυνα πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ του πομπώδους και του αληθινού, και, πραγματικά, εξαρτάται από σας πού θα τα τοποθετήσετε και πώς θα αντιδράσετε σ’ αυτά.
Πέρα από θρησκευτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις όμως, είναι αδύνατο να κατηγορήσεις το Μάλικ ότι δε λέει την αλήθεια, ότι δεν έχει κατανοήσει τι σημαίνει απώλεια. Όσο εξώφθαλμα στημένες κι αν είναι κάποιες σκηνές του, δεν μπορείς να τις απομονώσεις από το αφοπλιστικό, δυνατό μήνυμά τους. Γιατί, ό,τι κι αν πιστεύεις (ό,τι κι αν δεν πιστεύεις επίσης), δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις την παρηγοριά που προσφέρει η ιδέα ότι οι νεκροί, το παρελθόν σου, το παιδί που ήσουν κάποτε, περπατούν όλοι σε μια παραλία, αγκαλιάζονται, και σου χαμογελούν. Ακούγεται γλυκερό, άλλοι το λένε Παράδεισο, άλλοι υποσυνείδητο, άλλοι μπούρδα, κι άλλοι παραμύθι.
Αλλά, με έναν παράδοξο τρόπο, όλο αυτό λειτουργεί. Και είναι βάλσαμο. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER
Πηγή: protothema
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του Astakos-News. Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με το παραπάνω άρθρο, δεν θα δημοσιεύονται. Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατ' ανάγκη από την παρούσα ιστοσελίδα.