Αποτελεί το απότοκο μίας σειράς από πράξεις, παραλείψεις και αβελτηρίες σε πλήθος πτυχών και εκφάνσεων της καθημερινότητας του Έλληνα από τη Μεταπολίτευση και μετά.
(1) Ο δοσιλογισμός της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας -είτε με τη μορφή της άμεσης χρηματοδότησής του από ξένα κέντρα αποφάσεων, είτε με τη μορφή της εξυπηρέτησης μικροκομματικών συμφερόντων και θρέψης πελατειακών-συντεχνιακών σχέσεων- αποδόμησε το πολιτικό σύστημα και συνακόλουθα την εμπιστοσύνη των πολιτών στα κόμματα ως φορείς της κοινωνικής προστασίας, της αξιοσύνης και των δημοκρατικών αρχών.
(2) Η συνέργεια πολιτικών, τραπεζιτών και στελεχών πολυεθνικών από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 1999 και τα ομόλογα έως τις μίζες της Siemens και το σχέδιο της Goldman Sachs (στήσιμο της συνεχούς υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από «σοφούς» διεθνείς οίκους και παράλληλη αύξηση των swaps επί καθημερινής βάσης) διόγκωσαν το χρέος και μας έριξαν στη μέγγενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτή η διαρκής διασπάθιση του δημοσίου χρήματος στις πλάτες του ελληνικού λαού και ο νόμος του ισχυρού, που δεν φυλακίζεται ποτέ εξέθρεψαν την καχυποψία έως και την απέχθεια του κόσμου για κάθε πολιτικό (μολονότι δεν δύναται η ανικανότητα και η δολιότητα να είναι ίδιον όλων).
(3) Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού υπήρξε εκ των πραγμάτων μία sine qua non προϋπόθεση για τη διαιώνιση της ίδιας της κρίσης. Η άριστα σχεδιασμένη προπαγάνδα των κυβερνήσεων, άλλοτε υποστηρίζοντας τη μία και άλλοτε την άλλη κοινωνική ομάδα εφαρμόζοντας την αρχή του «διαίρειν και βασίλευε» έφερε αναπόφευκτα τη σύγκρουση ανάμεσα σε επαγγελματικούς κλάδους, οι οποίοι εν μέσω καχυποψίας και κρίσης απώλεσαν κάθε σημείο σύγκλισης και κοινού μετώπου απέναντι στη θύελλα των νέων μέτρων, που επεβλήθησαν με πρόσχημα το Μνημόνιο. Η σταδιακή απουσία νέων μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης ουσιαστικά μεταμόρφωσε την κοινωνία μας από μία ένωση μελών με κοινούς στόχους, κοινά οράματα, κοινό παρελθόν, παρόν και μέλλον σε μία κοινωνία αποτελούμενη από ξεχωριστές οντότητες, οι οποίες επιβιώνουν προσπαθώντας αριβιστικά να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα.
(4) Τέλος, η κρίση αυτή κατέδειξε με το πλέον επώδυνο τρόπο τη γύμνια, που μας περιβάλλει ως λαό. Μία γύμνια όχι τόσο μετρημένη σε ευρώ εν συγκρίσει με τις εύπορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως μετρημένη σε πολιτιστικό απόθεμα. Προσκολλημένοι στο παρελθόν, ανήμποροι να του ξεφύγουμε, δέσμιοι της αρχαιοελληνικής και βυζαντινής μας παράδοσης, αδυνατούμε να δημιουργήσουμε έναν σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η καλλιτεχνική δημιουργία σε όλους τους τομείς του πολιτισμού φθίνει διαρκώς και αντ’ αυτής κακέκτυπα δυτικής κουλτούρας κυριαρχούν σε όλα τα “in” στέκια. Ακόμα και οι επιχορηγήσεις του Υπουργείου βασίζονται περισσότερο στις δημόσιες σχέσεις και τις διαφημίσεις παρά στο αισθητικό και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Επιπροσθέτως, η αέναη πάλη του εμπορικού με το ποιοτικό διαμορφώνει δύο στρατόπεδα χωρίς λόγο ύπαρξης, εφόσον εκ των πραγμάτων το ένα δεν αποκλείει το άλλο, τροφοδοτώντας ακόμα και τον τομέα του Πολιτισμού με διχαστικές τάσεις.
Παράλληλα, ο χώρος της εκπαίδευσης νοσεί και διαιωνίζει μία κατάσταση, που αποπροσανατολίζει τη νεολαία. Η συνεχιζόμενη αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά κυρίως η ανυπαρξία ενός μοντέλου εκπαίδευσης συγχρόνου και ελκυστικού για τον μαθητή με τη ταυτόχρονη υιοθέτηση σε αυτό αναχρονιστικών και «παραποιημένων» βιβλίων, ύπαρξη άχρωμων σχολείων χωρίς τις κατάλληλες κτιριακές υποδομές και ορισμένων δασκάλων με την κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά οδηγούν τη νεολαία σε μία στασιμότητα την ώρα, που ο χώρος της εκπαίδευσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξελίσσεται ραγδαία. Με αυτούς τους ρυθμούς, η Ελλάδα σταδιακά χάνει το πολιτιστικό της απόθεμα, το οποίο είτε μεταναστεύει σε ξένους τόπους, είτε αλλοιώνεται όσον αφορά τη δυναμική του.
Συνολικά, η κρίση δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο από την οικονομική της πλευρά, όσο και αν αυτή φανερώνεται πιο έκδηλα σε κάθε δραστηριότητά μας. Αυτό θα ήταν το μέγιστο λάθος. Και επειδή κάθε κρίση γεννά σχεδόν πάντα ευκαιρίες , ίσως τώρα είναι η ευκαιρία να αλλάξουμε ως άνθρωποι και ως μέλη μίας κοινωνίας. Της κοινωνίας που θέλουμε και που ονειρευόμαστε να αφήσουμε στα παιδιά μας.
HVASS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του Astakos-News. Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με το παραπάνω άρθρο, δεν θα δημοσιεύονται. Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατ' ανάγκη από την παρούσα ιστοσελίδα.