"Ο ζεϊμπέκικος θέλει καημό, θέλει ψυχή..."

Η ώρα ήταν περασμένη. Παρ΄όλα αυτά ο κόσμος επέμενε. Σαν να ήθελε να ξορκίσει τη γενικότερη μιζέρια! Χώρος η πλατεία της κωμόπολης, ο κόσμος πολύς. Πολιτιστική σύναξη γαρ! Διότι και τα μπουζούκια βοηθάνε στο πολιτισμό! Σίγουρα το ότι προσφερόταν δωρεάν ψητή ''πρατίνα'' βοηθούσε στη προσέλευση του κόσμου.

Η ορχήστρα λαϊκών ασμάτων, φορούσε μαύρα πλην του Καραβαγγέλη που φόραγε κάτασπρα. Άνευ ονόματος, ήταν η ορχήστρα με τα μαύρα! Ψηλός, φαρδιά ασημένια αγκράφα, με τη κλασική των σκυλάδων χρυσή αλυσίδα στο λαιμό, άσπρο μυτερό παπούτσι, σκαμμένο πρόσωπο, ελαφριά καμπούρα, περισσότερο σε πυγμάχο έφερνε παρά σε τραγουδιστή. Παρ΄όλα αυτά τραγουδούσε και μάλιστα καλά... Ο Καραβαγγέλης!

Το άσμα βαρύ και ασήκωτο: "Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε". Στη πίστα είχαν μείνει μόνο γυναίκες να χορεύουν, καμιά εικοσαριά απ αυτές. Κουνιστές και λυγιστές φέρναν τις βόλτες τους. Τη προσοχή μου τράβηξε ένα δίδυμο, κοντά στα 35-40 χρονών, ακριβά ντυμένες, σα λατέρνες απ' τα πολλά χρυσαφικά οι οποίες χορεύαν τσιφτετέλι τις "βεργούλες". Γίνεται; Αμ γίνεται! Το σώμα κουνιέται σε ρυθμό τσιφτετέλι ενώ τα πόδια ακολουθούν δυό -τρία βασικά βήματα του ζεϊμπέκικου! Ο χοντρός κύριος, ελαφρά φαλακρός, με το πουκάμισο απ' έξω να κρύβει την υπερμεγέθη κοιλιά του, κτυπούσε παλαμάκια. Το θέαμα ήταν οικτρό! Τι νταλκάς υπήρχε στις γυναίκες αυτές; Τίποτα, ήταν απλώς στη πίστα να δείξουν τα χρυσαφικά τους, το σώμα τους και πως το διατηρούν στα διάφορα ινστιτούτα καλλονής.

Για το άσμα αυτό έμεινε στην ιστορία ο Κοεμτζής, όταν στη δεκαετία του ΄70 δολοφόνησε μια ολόκληρη παρέα, σφάζοντας τους επειδή του πείραξαν τη παραγγελιά . Κατέστρεψε τη δική του ζωή αλλά και τη ζωή πολλών άλλων . Κανονικά το άσμα αυτό έπρεπε να αποσυρθεί και να μην "εκτελείται" σε κέντρα και πανηγύρεις. Για την αποτρόπαια ιστορία του...

Όμως οι κυρίες επέμεναν, ο Καραβαγγέλης είχε γυρίσει το πρόσωπό του να μη βλέπει και τραγουδούσε άκεφα, κι ο κύριος δίπλα μου κοιτούσε σκεφτικός. Θα ήταν γύρω στα εξήντα πέντε, φορούσε κλασικό σκούρο κοστούμι παρά τη ζέστη, με μια ωραία γραβάτα. Δίπλα του μια όμορφη μικρούλα τον πείραζε, "ελάτε τώρα κύριε Απόστολε, δε θα χορέψετε ένα ζεϊμπέκικο; Αφού η θεία μου λέει ότι είστε ο καλύτερος χορευτής της περιοχής". Ο κύριος Απόστολος τη κοίταξε με οίκτο σαν να της έλεγε, τι να σου πω τώρα αλλά κι αν σου πω τι θα καταλάβεις;

Η καλλίγραμμη νεαρά απομακρύνθηκε κι ο Κύριος Απόστολος άρχισε να μου λέει σαν σε παραμιλητό: "Μα είναι δυνατόν να πάω να χορέψω με αυτό το τσούρμο; Ο ζεϊμπέκικος θέλει καημό, θέλει ψυχή, θέλεις το δικό σου χώρο να το αφηγηθείς, Να πας που; Να σε σπρώχνει ο ένας κι ο άλλος; Δεν υπάρχει σεβασμός κύριε σήμερα! Τι θέλει η γυναίκα στη πίστα σε αυτόν το χορό; Αυτός είναι ανδρικός χορός, σοβαρός, θέλει προετοιμασία ψυχική. Είναι ο πόνος που κουβαλάς και σου δίνεται η ευκαιρία να τον βγάλεις να τον πεις με βήματα και κινήσεις. Δεν είναι κίνηση σε γέφυρα ομορφιάς! Η γυναίκα έχει το δικό της χορό, το τσιφτετέλι, εκεί αφηγείται αυτή κι ο άντρας τη συνοδεύει. Έχεις δει πόσο άσχημα φαίνεται ο άντρας στο τσιφτετέλι; Είναι παρά φύσιν ασέλγεια η εμπλοκή του ενός φύλλου στον χορό του άλλου. Πως να σηκωθώ εγώ; Για μένα έχει παίξει ο Νικολόπουλος κι ο Πολυκανδριώτης μπουζούκι κι επικρατούσε ευλάβεια στη πίστα. Μου αφιέρωναν και με καλούσαν στη πίστα ο γίγαντας Στράτος Διονυσίου και η τεράστια Ρίτα Σακελλαρίου, τι να μου πει τώρα ο Καραβαγγέλης;"

Συμφωνούσα απόλυτα με τον Κύριο Απόστολο . Ο ζεϊμπέκικος δεν είναι για χόρταση, χορεύεις μόνο μια φορά και συνήθως έχεις συγκεκριμένα τραγούδια συνδεδεμένα με ανθρώπους ή καταστάσεις.

Χορεύω σπάνια και μόνον δύο τραγούδια το "Πέντε Έλληνες στον Άδη", αφιερωμένο σ έναν από τους καλύτερους φίλους μου το Γιώργο που έφυγε πολύ νωρίς απ τη ζωή. Ήταν το τελευταίο μας ζεϊμπέκικο, ο χορός του αποχαιρετισμού εκεί στα Βόρεια στο Κιλκίς ένα χειμωνιάτικο χάραμα του 1998....Και το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" που άρεσε σ' έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που ομοίως δεν είναι ανάμεσα μας

Η χαριτόβρυτος νεαρά επέμενε: "Μα ελάτε Κύριε Απόστολε, κάντε το για μένα" έλεγε ναζιάρικα...Εγώ κοίταζα μια στη πίστα τις δύο κυρίες να εκτελούν τις "βεργούλες", μια την ορχήστρα με τα μαύρα και τον κατάλευκο Καραβαγγέλη και σκεφτόμουν αυτό που έλεγε ο Τσαρούχης "Ο ζεϊμπέκικος είναι ο χορός των χορών, είναι η μέθεξη με το θείο". Είχε δίκιο, ειδικά στη μέθεξη...

Ο Απόστολος κοίταξε τη νεαρά, και μετά έριξε το βλέμμα προς το μέρος της πίστας . Η σφαγή συνεχιζόταν...

Έμεινε για λίγο σκεφτικός. Σηκώθηκε όρθιος. Μετά,

Έφτυσε κι έφυγε!

* Το κείμενο ''πατά'' στην ιδέα ενός αντίστοιχου του αγαπημένου μου Νίκου Δήμου μάλλον από τα Επίκαιρα στα χρόνια του ΄80. Πάντως τα γεγονότα είναι αυθεντικά και μόνο ένα όνομα είναι ελαφρά παραλλαγμένο...

Δημήτρης Αρβανίτης