Η ημερομηνία δεν ήταν τυχαία (συνέφερε εν πολλοίς τον Γ. Παπανδρεόυ για να συνεχίσει να ηγείται του ΠΑΣΟΚ βάσει καταστατικού).
Ωστόσο, βλέποντας το ημερολόγιο ένιωσα ότι ποτέ στο παρελθόν μία ημερομηνία τόσο χαρακτηριστική (κυρίως για τους συνωμοσιολόγους απ’ ότι φάνηκε στο Facebook) δεν ενείχε τόσους συμβολισμούς για το παρόν και το μέλλον σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έξι άσσοι, έξι συμπεράσματα αλληλένδετα και ιδιάζουσας πολιτικής σημασίας:
α. Με την εκλογή ενός προσώπου κοινής αποδοχής τόσο εντός όσο και –κυρίως- εκτός Ελλάδος επήλθε για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία ένα σημείο σύγκλισης των δύο αστικών κομμάτων, που κυριάρχησαν στην πολιτική ιστορία της χώρας μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Παρά ταύτα, η συναίνεση αυτή υπήρξε απότοκο όχι μίας επίπονης και δημοκρατικής διαδικασίας εξεύρεσης κοινών τόπων για αντιμετώπιση εθνικών προβλημάτων, αλλά μίας αναγκαίας εξαμβλωματικής συμφωνίας επιβληθείσας από την Τρόικα.
β. Η συμφωνία αυτή μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε ξανά τη ρήση ότι «στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ιδίως όταν το διακύβευμα αφορά το μέλλον της χώρας. Με την αφόρητη πίεση των δανειστών μας και κυρίως της Γερμανίας, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας βρέθηκαν προ των ευθυνών τους. Οι μικρόνοοι εσωτερικής κατανάλωσης τακτικισμοί υποχώρησαν, επειδή φάνηκε πιο ευκρινώς από ποτέ ότι δεν ζούμε μόνοι στον μικρόκοσμό μας, αλλά είμαστε κομμάτι της Ευρώπης και εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε θα παίξουμε με τους δικούς τους όρους.
γ. Η επιλογή ενός τεχνοκράτη Τραπεζίτη φανέρωσε την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας να διευθετήσει χρονίζοντα προβλήματα παραχωρώντας την αντιμετώπισή τους σε έναν άνθρωπο, ο οποίος εξ αντικειμένου έχει περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρει (κάτι ανάλογο έγινε πρόσφατα και στην Ιταλία με το Mario Monti). Ανέκαθεν, η απουσία ηγετικής φυσιογνωμίας λειτουργούσε αποθαρρυντικά για τη συνεκτικότητα και την ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού και συγχρόνως υποστηρικτικά για ανάδυση συντηρητικών κομμάτων.
δ. Η συνήθης ιστορικά προσφυγή σε (υπερ) Συντηρητικά κόμματα κατά τη διάρκεια οικονομικών κρίσεων δεν είναι ασυνήθιστη, αλλά η συμμετοχή πόσω μάλλον η (υφ)υπουργοποίηση μελών του ΛΑ.Ο.Σ. είναι άξια ανάλυσης στην Ελλάδα και τη θέση της στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Για πρώτη φορά από το 1974, ένα κόμμα που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως «ακροδεξιό» λόγω των λεγομένων και πράξεων αρκετών μελών του εισέρχεται στην νεοσυσταθείσα μεταβατική Κυβέρνηση. Η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Προέδρου του, η έντονη προβολή του από τα ΜΜΕ και η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας να αντιπροβάλλει κάποια εφικτή και ρεαλιστική λύση για την έξοδο της χώρας έφερε το ΛΑ.Ο.Σ. σε θέση ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων της χώρας.
ε. Πιθανώς, το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ, εφόσον Merkel και Sarkozy με τις αβελτηρίες τους εδώ και ένα χρόνο δυναμιτίζουν κάθε σχέδιο ανάκαμψης του ευρώ επιλέγοντας ακούσια ή ακόμα και εκούσια μία διάλυση της Ευρωζώνης στα εξ ων συνετέθη. Χαρακτηριστική είναι η άτεγκτη πολιτική του Βερολίνου να μην προχωρήσει η ΕΚΤ στο ευρω-ομόλογο και η απαθής στάση του Γάλλου Προέδρου, δύο στοιχεία καταστροφικά για το μέλλον του οικοδομήματος της Ε.Ε. με διαρροή- φανταστικών για την ώρα- σεναρίων περί αποπομπής των PIGS από την Ευρωζώνη, υιοθέτησης δύο ειδών ευρώ και κυρίως δύο ταχυτήτων ενώσεων: μίας σκληρής και μίας χαλαρής με λατινικού τύπου οικονομία.
στ. Το νέο σκηνικό που προωθείται πλέον είναι μια Ελλάδα, η οποία θα συνεχίζει να αναζητάει τις δόσεις της ευελπιστόντας παράλληλα ανάσες ανάπτυξης με μόνο αντάλλαγμα να μείνει στην Δύση. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, οι δυνάμεις της επιστροφής στην Δραχμή θα συνασπίζονται και ίσως επικρατήσουν. Το αποτέλεσμα αυτής της εθνικής επιστροφής στις «αλησμόνητες δραχμές» θα αποδείξει εάν είναι καλύτερο να επιχειρήσουμε να πέσουμε στον γκρεμό παίρνοντας το όποιο ρίσκο παρά να κρατιόμαστε από το κλαδί αναμένοντας να μας δώσει κάποιος ένα χέρι βοηθείας.
Το 1989, ο F.Fukuyama περιέγραψε το Τέλος της Ιστορίας με την επικράτηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας που στηρίζεται στο καπιταλιστικό σύστημα ως το τελικό σημείο της ανθρωπότητας (μολονότι ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου αναθεώρησε εν πολλοίς). Στις μέρες μας πλέον γίνεται εμφανές ότι το Τέλος της Ιστορίας ενδεχομένως να σημαίνει αυτόχρημα και το Τέλος της Πολιτικής. Όταν το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα συναποτελούν τον καθρέφτη της κάθε χώρας και όταν οι λύσεις των προβλημάτων των κοινωνιών επικεντρώνονται μόνο σε μελέτες Κόστους-Οφέλους (Cost-Benefit), είναι πασιφανές ότι η Οικονομία (καθ)ορίζει τις εξελίξεις. Ίσως τελικά ο Fukuyama να είχε δίκιο…Η κυριαρχία της φιλελεύθερης καπιταλιστικού τύπου δημοκρατίας είναι το ακροτελεύτιο σημείο της ανθρώπινης διακυβέρνησης. Μόνο που τα γεγονότα του σήμερα οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: όσο φιλελευθεροποιείται η οικονομία, συρρικνώνεται η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία. Εφεξής η επιχείρηση συνδυασμού των δύο θα είναι το αέναο στοίχημα των κοινωνιών της Δύσης. Προϋπόθεση τούτου όμως είναι η εκ των ων ουκ άνευ επιστροφή της Πολιτικής.
πηγή: policynet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του Astakos-News. Υβριστικά σχόλια ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με το παραπάνω άρθρο, δεν θα δημοσιεύονται. Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατ' ανάγκη από την παρούσα ιστοσελίδα.